Karanlık, korkulduğu kadar acımasız değildi. Sabır, elimden tutup, aralanmış pencereye getirdi beni. Başımı kaldırıp karşıya baktım. Umut sessizce bana gülümsüyordu.
El âlem ne der cümlesini evde bırakıp, başımı dışarı çıkardım. O günden sonra da hep dışarıdayım. Hiç kimse, hayata olan küskünlüğümü fark etmedi bile. Kendimle barışalı, insan içine karışalı çok oldu. Böylesi, benim hayata olan küskünlüğümden daha iyi geldi.