Teknik olarak incelendiğinde Ali Çaprak’ın şiirinin en belirgin özelliği yalın oluşudur. Çaprak, Divan Edebiyatı’ndan bu yana alışageldiğimiz konsantre metaforlara, anlaşılması zor benzetmelere uzak durur. Şiirini anlamak, bellemek ve herhangi bir ortamda sesli okuyabilmek kolaydır.
Cemal Süreya’nın pek çok şiirinde olduğu gibi Çaprak’ta da insanı motto olmaya yatkın, bellemeye uygun dizeler bulunur. Şiirin yalınlığına karşın duygusal yönden derinliği gerçekten ilgi çekiçi ve başarılıdır.
Çaprak kendi yaşamında sağlam bir gözlemcidir. O’nun yerlerden, mekanlardan söz ettiği dizelerinde okurken orayı yaşarsınız. Bu anlamda pek çok şiirinde sinematografik bir görüş yer alır. Gözlemlerini şiirsel bir dille aktarırken aynı zamanda sosyal eleştirilerini dile getirmekten geri durmaz. Kimi zaman ise insanın insanca yaşamına geçit vermeyen düzenden dem vurarak kendine sitem eder, kızar, söylenir.
Eğitimli bir şair olduğundan yaşadığı coğrafyaların kültürün özümsemiştir. Bu kültürü şiirsel bir dille aktarmaya, kendi şiiri içine hamur etmeyi bilir. Okuduğunuzda o coğrafyaları tanır, hatırlarsınız.
Bazı şiirlerinde kendi içinde patlamaya hazır bir yanardağı hissedersiniz.
Birebir eşlemesem de onun bu tarzını Hasan Hüseyin Korkmazgil’e benzettiğim zamanlar olur. Şiirle hep birlikte
Yazar-Şair Gürcan Banger