“Gözyaşlarının neye yaradığını bilmiyordum. Çünkü içine üzüntünün girmesinin yasak olduğu Kaygısızlık Sarayı’nda yaşıyordum. Gündüzleri arkadaşlarımla bahçede oyunlar oynardım, akşamları Büyük Salon’da en başta dans ederdim. Bahçenin etrafında kocaman bir duvar vardı. Ama ben hiçbir zaman bahçenin arkasında ne olduğunu merak etmedim. Çevremdeki her şey o kadar güzeldi ki.
Saray’daki herkes, bana ‘Mutlu Prens’ derdi. Gerçekten de çok mutluydum, eğer eğlence içinde yaşamak mutluluksa… Tüm hayatımı öyle yaşadım ve öyle öldüm. Ben öldükten sonra da heykelimi böyle yükseğe diktiler, şehrimin tüm çirkinlerini, yoksulluklarını görebileyim diye. Şimdi kalbim kurşundan bile olsa ağlamadan duramıyorum.”