Üçüncü bir dünyanın varlığına inanmak, zamanı gelene kadar yaşadığımız dünyanın garip bir yer olduğunu kabullenmekten başka çıkışımız yok.
Eğer kötülük diye bir şey varsa, bazılarımız atalarımızın izinden geçmişe giderek onu işlemeye devam eder; bazılarımız da hiç farkında olmaksızın çocuklarımızı hiçe sayarak geleceğe doğru kötülük işler. Belki bilerek belki bilmeyerek…
İşte İngiltere’nin kendine bağlı İrlanda halkına yaptığı kötülük, bugün hala konuşuluyorsa ve yapılan kötülüğe karşı Osmanlı Sultanı Abdülmecit’in yaptığı iyilik, İngiltere’nin kötülüklerinin üstünü örtemeyecek kadar büyükse insan olmanın erdemini yaşıyoruz demektir.
1847 yılında İrlanda’da başlayan kıtlığın 7 yıl sürmesi, bir milyondan fazla insanın ölmesi, kalanların yaşadıkları topraklardan göç etmesi, Katolik-Protestan ayrımları nedeniyle Hristiyan aleminin yardım elini uzatmaması, adaletin acınası yüzünden başka bir şey değildir.
Drogheda Belediyesi’nin duvarında şunlar yazılıdır:
“İrlanda halkı, zor günlerinde onları ölüme terk etmeyip yanlarında olduğu için Abdülmecit’i hep hatırlayacaklardır.”