... Acaba benim hayatım da onun hayatına benzeyecek mi? Çalışma, didinme! Aile sıkıntısı, hiçbir tutkusu, hiçbir tehlikesi olmayan bir hayat, yaşamayı kibarlaştıran hiçbir macera olmadan hayat sürmek ve sonra neticede de ölüm... Hayat için, kendi kıymetli hayatı için bütün bunları önceden olduğu gibi kabul etmek ne zor şey! Fakat buna rağmen... Evet buna rağmen ne kadar düz ne kadar basit olursa olsun herhangi bir yaşayışın insanı yeterli derecede yoracağını ve bir defa da ihtiyarlayınca gönlün rahata kavuşacağını kabul eder gibi oluyorum. Fakat eğer aksine hayat daima ateşli ve dolu geçerse, ölenin ‘nasıl, ölüyor muyum, daha bir şey yapmadım. Vakit olmadı ki... Yaşamadım!’ diye haykırmasını anlamak lazımdır.”