... Deniz, adanın kıyılarını yer durur. Uzaktan motor sesleri duyarım. Bir kır kahvesinin sandalyesinde yüzüm sapsarı; her gören: “Sana ne oldu böyle yahu?”diye sorunca çileden çıkarak, kimseye görünmemeye çalışarak dolaşırım. ...
... –Başınıza taç ediyorsunuz. Siz yankesicileri, hursızları bile hafiften seversiniz. Siz katilleri bile benden üstün görürsünüz. Korkarsınız onlardan. Cezalarını çekip affedildikten sonra kahvelere girdiği zaman ayağa kalkarsınız. Ben öyle kahvelerde, öyle muhtarlar, öyle zenginler, öyle ilgi görenler gördüm ki... ...
... Kendimiz olmadan, sesimiz duyulmadan başka birisine bir tek kişiye bir şey söylemek için birtakım şifreler düşündük. Yazı sizin için yazıldı. Bu yüzden uyduruldu. Bir türlü ‘seviyorum’ diyemedik.
Belki de ilk defa iki kol resmi, iki dudak resmi, sonraları kalbin biçimini öğrenince onun resmine bir ok batırarak derdimizi dökmeye çalıştık. ...
Havuz Başı’nda büyük usta dönemin insanlarını yine bize yalın bir dille, halk ağzıyla anlatmış. Zevkle okuyacağız düşüncesiyle öykü tadında günler dileriz.