Burada olduğum sürece yaşamdan bir beklentim olmamıştı
ve buraya kadar gelmemin bana bir faydasını görmedim. Sessiz
bir odada, geçmişten şimdiye kadar olduğu gibi ve gelecekte
aynısı olacağı gibi, yalnız başıma kitap okumaya çalışıyorum
ve biliyorum ki hayatın kendisi kadar önemsiz gelen benliğim,
günlük işlerdeki yararsızlığımı, günlerdir umut arayışlarımı
ve bu sırada kaybettiğim en önemli zamanımı kullanarak,
bir bütünlük kuracağını sanmıyorum. Ama bu çelişki beni
sıkıntıya sokmuyor. Her şey aslından farklı, allak bullak
olabilir. Ben bir şey aradığımda karşıma çıkanları, aradığım
her neyse onunla kıyaslıyorum. Bakıp anlıyorum ve kafam
karışıkken daha doğru olduğunu görüyorum. Bu, biz hüzün
hastaları için en önemli detay.